کد مطلب:38740 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:14

گنجینه پرسمان » اهل بيت

اگر لباس سياه كراهت دارد، چرا امام مجتبي(ع) هنگام شهادت حضرت علي(ع) كه از خانه خارج شد تا براي مردم سخن بگويد، جامه سياه پوشيده بود؟

بين لباس سياه پوشيدن امام حسن(ع) در هنگام عزاداري(1) و مكروه بودن پوشيدن لباس سياه منافات نيست؛ زيرا پوشيدن لباس در ايام عزاداري از كراهت استثنا شده است. آن دسته از روايات كه دلالت بر كراهت پوشيدن لباس دارد، شامل موارد عزا نمي شود، مضافاً بر اين كه هر جا مصلحت بالاتري وجود داشته باشد، كراهت برطرف مي شود. در برخي موارد پوشيدن لباس سياه برتري پيدا مي كند. از برخي روايات و تاريخ نه تنها مي توان عدم كراهت لباس سياه در همة موارد را استنباط نمود، بلكه در بسياري از موارد بر برتري آن دلالت دارد، زيرا لباس مشكي نشانة حزن و اندوه است، چنان كه در شهادت امام حسين(ع) و عزاداري حضرت سيره نقل شده، بر اين مطلب گواهي دارد(2) شايد بر اساس مطلوب بودن عزاداري و لباس سياه پوشيدن در ايام عزاداري است كه پوشيدن لباس سياه از سنت هاي پذيرفته شده بوده و سابقة طولاني دارد، از اين رو ائمه(ع) از آن در ايام عزاداري نهي نكرده اند. برخي نوشته اند كه دختر ام سلمه و زنان انصار دز عزاي حمزه و شهيدان اُحد لباس سياه پوشيدند و اسما بنت عميس نيز در عزاي جعفر طيار سياه پوشيد.(3)

ابونعيم اصفهاني روايت مي كند: زماني كه خبر شهادت امام حسين(ع)به ام سلمه رسيد، در مسجد پيامبر(ص) خيمه سياه برپا نمود و خود جامة سياه پوشيد.(4)

پس از شهادت امام حسين(ع) و ياران او، كسي از زنان بني هاشم و طايفة قريش نبود مگر آن كه براي امام حسين(ع) لباس سياه پوشيده بود.(5)

برخي عقيده دارند ائمه(ع) بدان جهت از پوشيدن لباس سياه منع كردند كه در عصر بني عباس از نشانه هاي عباسيان محسوب مي شد.(6) بر اين اساس در زمان امام حسين(ع) لباس سياه كراهت نداشته، مضافاً بر اين كه پوشيدن لباس سياه توسط امام دليل بر جواز آن در هنگام عزاداري است؛ زيرا در انديشه شيعيان گفتار و رفتار ائمه(ع) حجت و دليل بر مشروعيت هر كاري است. شايد بر همين اساس باشد كه فقها پوشيدن لباس سياه در ايام عزاداري امام حسين(ع) را جايز دانسته اند. يكي از مراجع مي نويسد: با توجه به اين كه پوشيدن لباس سياه شعار اهل مصيبت و علامت سوگواري و عزا است، پوشيدن آن را در عزاي حضرت سيدالشهدا و ساير خطرات معصومين(ع) بي شبهه راجح (= بهتر) و تعظيم شعاير و اعلان برائت از اعداي آل محمد(ص) با تجليل از ايثار، شهادت در راه خدا، پاسداري از دين و مذهب و مصاديق عناوين راجحه ديگر است....(5)

پي نوشت ها:

1. شرح نهج البلاغه ابن ابي الحديد، ج 16، ص 26، به نقل از پاسخ به شبهات عزاداري، ص 103.

2. حسين رجبي، پاسخ به شبهات عزاداري، ص 104.

3. همان.

4. همان، ص 103.

5. حسين رجبي، پيشين، ص 105.